Daha geçen gün fark ettim BEN'i sevdiğimi.
Tuhaf, beraber geçirdiğimiz 31 senenin ardından ki şubatta 32 olacak, sevgili bedenimin benim her türlü uyuzluklarıma katlandığını, bu yüzden hasta olduğunu, yıprandığını ve hatta yalnız kaldığını fark ettim.
Mutluluğu, güveni, paylaşmayı ve akla gelebilecek daha pek çok şeyi BEN'in dışında aradım ama geçen gün kafasına piyano düşmüş çizgi film kahramanı gibi fark ettim ki;
En güvenilir yer, O'nun olduğu yer,
En huzurlu yer, O'nun olduğu yer,
En neşeli yer de O'nun olduğu yer...
Yani bedenimin, yani BEN'im...
Söylediklerimde bir narsizim inanınki yok.
Bedenimi kendimden ayrı da görmüyorum ama ruhumun ölümsüzlüğüne armağan bir ölümlü olduğunu düşününce içim bir tuhaf oldu ve O'nu daha fazla sevmeliyim demeye başladım.
Benim abuk yemek yeme alışkanlığımdan dolayı gizli şekeri çıktı, kilo aldı, sigaram yüzünden yıprandı ve sağlıksızlaştı...
Ruhumu bu dünyaya bağlayan yegane şey bedenim.
Bu nedenle o olmaz ise hiç bir şeyin anlamı yok...
Bunları sadece ben istediğim için yaptı ve eminim yine istediğim her şeyi tükenene kadar elinden geldiğince yapmaya çalışacak.
Hiç sorgulamıyor bile...
Şimdi bir düşünün, bizler bedenlerimize haksızlık yapmıyor muyuz?
Sağlıksız besliyoruz, stres altında tutuyoruz, sigara ve içki ile mahvediyoruz, abuk sabuk daha neler neler yaıpıyoruz ve sonrada Onlardan;
Şişman olduklar için, kel oldukları için, çabuk yaşlandıkları için, mavi gözlü olmadıkları için, yok bilmem ne olmadıları yada bilmem ne oldukları için nefret edip duruyoruz.
Halbuki Onlar sadece biz ne istiyorsak onu yapıyorlar hem de karşılıksız.
Bizlere verilen bu muhteşem hediyeler için fazla şimarıklık yapmıyor muyuz?
Kaç defa Allah'a şükrettik, teşekkür ettik bu yüzden?
Sizi bilmem ama ben sanırım akıllandım.
Ve şimdi bir kez daha gülümseyerek söylüyorum ki....
Beni Seviyorum....
ya sen ne ükela bi adamsın ya.. :)))
YanıtlaSil